Zondag 26 november 2017. Een eerder triestig aangekondigde dag met mogelijk behoorlijk wat regenval en hier en daar wat opklaringen. Ook de dag dat we met de kunstkring een uitstap maken naar Terhulpen voor de tentoonstelling van Folon. Omstreeks tien uur duiken een achttal personen op bij de Zonnebloem, en na een kort welkom en wat uitleg over hoe en wat is er beslist met twee wagens de verplaatsing te doen. Ik rijd met vier slachtoffers terwijl de andere vier met een diplomatenchauffeur op weg kunnen. Een mens moet maar wat geluk hebben he…
De reis verloopt voorspoedig en we kunnen Brussel voorbij zonder noemenswaardige problemen. Een tiental minuten later is het de leeuw van Waterloo die ons duidelijk maakt dat we bijna op onze bestemming zijn. We verlaten de grote baan en komen op min of meer slecht onderhouden wegeltjes die ons via wat omweg toch op de plaats van bestemming brengen. Het is een mooie streek en blijkbaar zijn er veel wandelaars op de been want de parking is nagenoeg volledig volzet. We zetten ons transport dan maar op een zijplaats en we gaan te voet onderweg. Ondertussen kan ik het kleine groepsprobleem oplossen door een vrouwelijke wandelaar, die blijkbaar ook dezelfde interesse had, te binden aan onze groep zodat we uiteindelijk toch met de beoogde tien mensen zijn.
En dan naar binnen. Na de nodige formaliteiten te hebben vervuld stapten we via het geopende boek in de wereld van Folon. En wat ik eerder hoopte gebeurde voor mijn ogen….het werd stiller en mijn vrienden genoten van wat er te zien was. De werken namen hen mee door de wereld van Folon…zijn eenvoud….zijn kleuren…..zijn denken. Er werd onder elkaar gesproken over wat men zag en het was duidelijk…iedereen was onder de indruk van wat ze zagen. Langzaam vorderde de groep door het werk van de kunstenaar en het ontzag groeide met de tijd. Er kwam een eerste rustmoment wanneer we boven kwamen en daar Folon, via een filmfragment, zagen uitleggen wat aquarel voor hem betekende. Weer was het behoorlijk stil ….echt mooi om vast te stellen. Daarna naar beneden en via wat kleinere werken naar het einde van het eerste deel. De man met de paraplu nam de verrastte opmerkingen dankbaar in ontvangst….
Dan via een cijferslot in groep binnen in het tweede gebouw waar we de tentoonstelling van Segiu konden meepakken. Een argentijnse kunstenaar met een heel ander werk maar toch ook iemand met faam over gans de wereld. Sterke latijns-amerikaanse kleuren gebruikt in een beeldenmengeling die veraf ligt van het eerdere werk, maar toch wel iets dat we graag meenamen. En dan naar beneden om de rest van Folon’s werk en vooral zijn atelier te bekijken. Ook daar werden de mensen weer stiller en werd er druk tegen elkaar gesproken over wat men zag. We schuiven door het geheel en de man op het strand, ooit te zien in het mondaine “Knokke” zit daar met heimwee te wachten op het niet meer opkomende water…..het water dat hem de nodige diepe en rijkere kleur zou bezorgen. En dan komen we in groep in de donkere ruimte waar de Folon-man zijn weg naar de sterren probeert te volbrengen. We kijken in stilte naar zijn laatste poging om misschien vliegend verder te kunnen…maar hij moet weer terug naar de ladder….vandaag zal hij de sterren nog niet bereiken…nog niet…maar ooit…
We staan buiten voor we het weten en je voelt dat de mensen er mee bezig zijn….het laat sporen na…wat ikzelf alleen maar kan goedvinden. We spreken af om bij een drankje de zaak even te bespreken en we begeven ons naar het terras aangezien er in de bistro geen plaats meer is…Na enige tijd zonder iemand te zien, obersgewijs bedoel ik dit, kan ik binnen toch beslag leggen op twee tafels en verhuizen we naar warmere oorden. Eenmaal gezeten wordt er beslist iets te drinken en te eten. Het gesprek komt op gang en het is duidelijk….Folon vond de weg naar meerdere harten…. het is een geslaagde onderneming geworden wat mij een glimlach op mijn gelaat legt.
Na lekker te hebben gegeten en een tweede drankje te hebben genuttigd begeven we ons weer huiswaarts. Een onbezorgde terugrit brengt ons naar de Zonnebloem. We nemen afscheid met het idee om bij de volgende vergadering het geheel toch eens te bespreken.
Rest mij alleen nog de taak om iedereen te bedanken en een behouden thuiskomst te wensen.